TRZUSTKA - Cukrzyca budowatrzustka jest to organ położony w jamie brzusznej, który wspomaga proces trawienia. Produkuje insulinę i inne substancje(zwane enzymami), które służą do regulacji poziomu cukru we krwii.
U dorosłych powodem cukrzycy jest poważne uszkodzenie wątroby, nawet gdy nie boli. U chorych na cukrzycę "zły" cholesterol zmienia się w jeszcze gorszy i bardziej lepki, co znacznie zwiększa ryzyko miażdżycy naczyń oraz innych chorób sercowo-naczyniowych Dlaczego należy zapobiegać cukrzycy ? alkohol zawiera duzo cukru i powinno sie go unikac jak diabla kiedy jest sie "cukrzykiem". Insulina to hormon magazynujący – pobiera nadmiar glukozy ze spożywanych węglowodanów i nadmiar aminokwasów ze spożywanych białek a następnie magazynuje je w tkance tłuszczowej. To także hormon blokujący – powoduje on odkładanie się tłuszczu w organizmie i blokuje możliwość jego wykorzystania. Bardziej powszechną odmianą tej choroby jest cukrzyca typu 2 (CT2), insulinoniezależna, zazwyczaj ujawniająca się u osób dorosłych. W tym przypadku, we krwi znajdować się może duża ilość insuliny, ale komórki jej nie przyjmują (tzw. oporność komórek na insulinę). W wyniku tego, glukoza nie jest transportowana do komórek w odpowiedniej ilości i pozostaje we krwi. Tak jakby ktoś zatkał nasz komórkowy zamek gumą do żucia.
Główne komplikacje cukrzycy to ryzyko chorób serca, nerek, zaburzeń widzenia, uszkodzenia nerwów.
Zdarzają się również inne zaburzenia określane jako oporność na insulinę: poziom insuliny jest podwyższony, ale poziom cukru we krwi pozostaje wysoki. Dzieje się tak, ponieważ komórki docelowe przestały reagować na insulinę. Podwyższony poziom insuliny (hiperinsulinomia) powodują gromadzenie się nadmiaru tkanki tłuszczowej, a gdy ten stan przedłuża się, może prowadzić do cukrzycy i przyspieszyć rozwój chorób serca.
Sposoby na cukrzyce Picie wody z łyżeczką cynamonu skutecznie wspomaga leczenie cukrzycy. Olejek z wiesiołka pity przez kilka tygodni jest sprawdzonym sposobem na obniżenie poziomu cukru we krwi. Sok z kapusty jest doskonałym domowym sposobem na cukrzycę. Sok można pić 2 razy dziennie po pół szklanki. Herbatka z białej morwy pita codziennie wieczorem, jest skutecznym sposobem na cukrzycę. Kozieradka jest sprawdzonym sposobem na cukrzycę. Około 100 ziaren kozieradki namoczyć na noc w 250 ml wody. Rozgnieść rano, przecedzić i wypić. Taki wyciąg pić przez kilka tygodni, a poziom cukru wróci do normy. Regularne ćwiczenia fizyczne są niezastąpionym lekiem na cukrzycę. Codzienny godzinny energiczny spacer wspaniale reguluje poziom cukru we krwi.
Tak, ale to się rzadko zdarza. Kuracja, która ma głównie za zadanie umożliwić choremu prowadzenie normalnego trybu życia, przypomina wchodzenie po schodach. Pierwszy stopień to zmiana stylu życia i prawidłowa dieta, następny - lek doustny, potem dwa. Jeśli to nie skutkuje, przechodzimy do leczenia tabletką i insuliną w zastrzykach. Na końcu decydujemy się na leczenie samą insuliną. Po tych schodach się wchodzi, gdy leczenie nie przynosi spodziewanych rezultatów, ale można też z nich schodzić! Tylko żeby zejść, potrzeba więcej wysiłku. Wiąże się to z dietą, zwiększeniem aktywności fizycznej i obniżeniem masy ciała u osób z nadwagą. W ten sposób może się uda dojść do odstawienia insuliny i powrócić do leczenia tabletkami lub tylko pozostać przy racjonalnym żywieniu.
Powikłania cukrzycy typu 2 Do najgroźniejszych powikłań cukrzycy typu 2 należą zmiany o typie makroangiopatii (wynikające z uszkodzenia dużych naczyń krwionośnych), które prowadzą do przyspieszonego rozwoju miażdżycy i chorób układu sercowo-naczyniowego, w tym zawału serca, choroby niedokrwiennej serca oraz udaru mózgu. Ryzyko zgonu z powodu chorób sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę jest 2-3 krotnie wyższe niż w populacji ogólnej. Drugi rodzaj powikłań, wynikający z uszkodzenia małych naczyń krwionośnych (mikroangiopatia), obejmuje zmiany w obrębie naczyń siatkówki (mogące prowadzić do utraty wzroku) oraz nieodwracalne uszkodzenie nerek, które wymaga leczenia dializami lub przeszczepu nerki. Zaburzenia krążenia i unerwienia w obrębie kończyn dolnych często prowadzą zaś do rozwoju tzw. „stopy cukrzycowej” (trudno gojących się ran, owrzodzeń), dlatego ryzyko amputacji kończyn u tych chorych jest wysokie. Odpowiednie leczenie polegające na utrzymaniu prawidłowego stężenia glukozy we krwi pozwala na opóźnienie lub uniknięcie tych powikłań, dlatego terapię warto rozpocząć jak najwcześniej. Ekstremalna dieta 600-kalorii obniża poziom tłuszczu w trzustce i wątrobie, co pozwala organizmowi znormalizować produkcję insuliny i prawdopodobnie może trwale wyleczyć pacjentów, u których niedawno zdiagnozowano chorobę - pisze BBC News Bieganie zapobiega cukrzycy Cukrzyca jest szczególnie złosliwym zaburzeniem metabolicznym. Problemy z krążenien i zatory mogą pojawić się praktycznie w każdej części liczącego około 100 000 km systemu naczyń krwionośnych. U chorych na cukrzycę krew jest gęsta i bardziej lepka niż u osób zdrowych. - Cukrzyca to choroba trzustki. Nie dostarcza ona w ogóle lub dostarcza w niewystarczającej ilości insuliny potrzebnej do przemiany materii. Trzeba ją sobie podawać . - Cukrzycy można dostać od tłustego jedzenia, od mącznych potraw, od chleba, dużej ilości ziemniaków, makaronu. Tam jest dużo cukru.
Osoby dorosłe mogą chorować na różne typy cukrzycy. Jednak najczęściej jest to tzw. cukrzyca typu 2, czyli zaburzenie przemiany materii polegające na nieprawidłowej przemianie glukozy. U dorosłych zjedzony posiłek rozkładany jest m.in. na cukier prosty - glukozę, która daje nam energię do życia. Z przewodu pokarmowego glukoza wchłania się do krwi, ta z kolei doprowadza ją do wszystkich komórek. Żeby się do nich dostała i je odżywiła, potrzebna jest insulina - hormon produkowany przez trzustkę. Insulina to "klucz", który otwiera glukozie drzwi w ścianie komórki. Jeśli trzustka produkuje tego hormonu za mało albo gdy komórki nagle przestają na nią reagować, czyli stają się oporne na insulinę, glukoza nie może "wejść" do środka i w coraz większej ilości gromadzi się we krwi. Zamiast dostarczać ciału energii, lub zostać zmagazynowana na później w tkance tłuszczowej albo mięśniach, krąży po organizmie i uszkadza wiele narządów. Zbyt wysoki poziom cukru, nazywany hiperglikemią, powoduje uszkodzenia w systemie nerwowym i naczyniach krwionośnych. Może prowadzić do powikłań cukrzycowych dotyczących oczu, serca, nerek, naczyń krwionośnych nóg. Wzrasta też poziom tzw. złego cholesterolu, natomiast spada dobrego, który chroni nas przed rozwojem zmian miażdżycowych.
przy leczeniu cukrzycy jest używany pikolinian chromu. Ja jestem wielkim zwolennikiem dr Gersona, więc uważam, że warto dostarczać ten preparat w Twoim przypadku do codziennej diety. cukrzyca jest chorobą, w której reakcja organizmu na insulinę jest osłabiona, aż w końcu ciało przestaje produkować insulinę, niezbędną do regulowania poziomu cukru we krwi, w związku z czym zdolność organizmu do regulowania poziomu lub przetwarzania w energię zawartego w krwi cukru załamuje się. Kiedy mózg zmniejsza produkcję insuliny, zaczyna dosłownie głodować, jest bowiem pozbawiony energii, pochodzącej z przekształconej glukozy, której potrzebuje do normalnego funkcjonowania. To samo dzieje się z chorymi na alzheimera – części ich mózgu zaczynają ulegać atrofii, lub głodować, co prowadzi do zaburzeń w ich funkcjonowaniu i – w efekcie – zaburzeń pamięci, mowy, ruchu i osobowości. W rezultacie, jeśli mózg staje się niewrażliwy na insulinę i traci zdolność do przemiany glukozy w energię, może zacząć zanikać z wygłodzenia. Wiadomo również, że cukrzycy mają o 65% zwiększone ryzyko zachorowania na alzheimera i obie te choroby są ze sobą silnie powiązane, choć dokładny tego mechanizm nie jest jeszcze znany. Wydaje się jednak całkiem jasne, że obie mają związek z insulinoopornością ciała oraz mózgu. -wskaźnik masy ciała BMI (Body Mass Index)
-Interpretacja wyniku BMI
20–25 kg/m2 – prawidłowa masa ciała 25–30 kg/m2 – nadwaga powyżej 30 kg/m2 – otyłość Słońce lekarstwem na cukrzycę i choroby sercaDieta powinna być urozmaicona, pokarmy należy spożywać w małych ilościach, często i regularnie(co najmniej 5 razy na dobę najlepsze są pokarmy lekkostrawne. Należy zjadać duże ilości warzyw, umiarkowaną ilość chudego mięsa i gruboziarnistych kasz, ograniczyć spożycie tłuszczu, tłustego nabiału i pieczywa (spożywać tylko ciemne) oraz wyeliminować cukier, miód ,ciasta, konfitury, słodzone napoje i alkoholol. Cukrzyca jest chorobą, w której dochodzi do uszkodzenia trzustki, która nie wytwarza odpowiedniej ilości insuliny (hormon regulujący metabolizm glukozy) albo działanie wytwarzanej insuliny jest nieprawidłowe (zbyt słabe). Nieprzetworzona glukoza gromadzi się w nadmiernej ilości we krwi i powoduje uszkodzenie naczyń krwionośnych , serca, nerek, układu nerwowego, narządu wzroku i innych. W ten sposób dochodzi do powstawania powikłań cukrzycowychcukrzyca typu 2 (insulinoniezależna) - insuliny jest za mało, albo komórki ciała na nią nie odpowiadają (insulinooporność)
Nie leczona lub źle kontrolowana cukrzyca prowadzi do powstania groźnych powikłań, do których zaliczamy: nefropatię cukrzycową (uszkodzenie nerek), retinopatię cukrzycową (uszkodzenie siatkówki oka prowadzące do ślepoty), choroby układu krążenia (zawał serca, udar mózgu) oraz neuropatię cukrzycową (zaburzenia neurologiczne). co najmniej 65 procent ludzi z cukrzycą umiera z powodu choroby serca lub udaru. cukrzycy typu 2 nie jest w pełni wyjaśniona, ale wiąże się ona z otyłością i nadciśnieniem tętniczym. Na wystąpienie choroby mają wpływ geny Cukrzyca typu 2 przejawia większą zależność od genów niż typ 1, lecz także jest bardziej uwarunkowana czynnikami środowiskowymi. Zagmatwane? Oznacza to, że przypadki cukrzycy typu 2 w rodzinie to jeden z najmocniejszych czynników ryzyka odpowiedzialnych za rozwinięcie się choroby, ale wydaje się, że tak się dzieje tylko u osób, które prowadzą „zachodni styl życia". Amerykanie oraz Europejczycy jedzą za dużo tłuszczów, a za mało węglowodanów i błonnika oraz za mało uwagi poświęcają ćwiczeniom fizycznym. Cukrzyca typu 2 częściej występuje u ludzi z takimi właśnie przyzwyczajeniami. W Stanach Zjednoczonych grupami etnicznymi najbardziej narażonymi na tę chorobę są Afroamerykanie, Meksykanie oraz indiańskie plemię Pima. Tymczasem osoby mieszkające na obszarach, które nie są dotknięte zachodnią kulturą, nie tak często zapadają na cukrzycę typu 2, niezależnie od tego jak wysokie mają obciążenie genetyczne. Otyłość jest silnym obciążeniem dla rozwoju cukrzycy typu 2. Najbardziej narażeni są młodzi ludzie, którzy są otyli od dłuższego czasu. Cukrzyca ciążowa jest dużą zagadką. Kobiety, u których cukrzyca ujawnia się w czasie ciąży bardzo często mają w swojej rodzinie przypadki cukrzycy, szczególnie po stronie matki. Lecz tak jak to jest w innych typach cukrzycy, czynniki poza-genetyczne odgrywają dużą rolę. Starsze matki oraz kobiety z nadwagą są bardziej narażone na cukrzycę ciążową. Co prowadzi do cukrzycy?Różne są powody cukrzycy typu 1 i 2. Dla obydwu typów ważne są jednak dwa czynniki. Po pierwsze: dziedziczy się skłonność. Po drugie: coś musi wywołać cukrzycę. Same geny to za mało. Jednym z dowodów są bliźnięta jednojajowe, które mają identyczne geny. Gdy jedno z bliźniąt zachoruje na cukrzycę typu 1, prawdopodobieństwo, że drugie też zachoruje sięga najwyżej 50%. Jeśli jedno z bliźniąt zachoruje na cukrzycę typu 2, ryzyko zachorowania drugiego bliźniaka to 3 na 4. Duże spożycie błonnika z produktów pełnoziarnistych może obniżać ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 - wynika z najnowszych niemieckich badań. Zdaniem autorów artykułu na łamach pisma . Cukrzyca typu 2 rozwija się głównie u osób po 45 roku życia i jest w znacznym stopniu związana z objadaniem się i brakiem ruchu. Charakteryzuje ją spadek wrażliwości tkanek organizmu na insulinę, tj. hormon regulujący poziom glukozy we krwi. Cukrzycę typu II uznaje się obecnie za jedną z epidemii XXI wieku. Ze względu na towarzyszące jej powikłania cukrzyca II znacznie skraca życie pacjentów. Cukrzyca typu 2, a otylosc brzuszna Osoba z otyłością brzuszną, aby przetransportować cukier do komórek musi wydzielić więcej insuliny, niż osoba szczupła. Wówczas trzustka jest nadmiernie obciążona, a nadmiernie pracująca trzustka w końcu się wyczerpuje. Wtedy produkcja insuliny zaczyna spadać, podczas gdy insulinooporność utrzymuje się nadal. To powoduje, że cukier nie przechodzi do komórek, a jego stężenie we krwi rośnie. Tak właśnie, powoli i podstępnie, rozwija się cukrzyca.
Naukowcy uważają, że pokarmy bogate w błonnik (tj. niewchłanialne w przewodzie pokarmowym węglowodany roślinne, takie jak celuloza ścian komórek roślinnych) mogą obniżać ryzyko cukrzycy II. Błonnik nie tylko daje uczucie sytości i wpływa na mniejsze spożycie pokarmów, ale też spowalnia wchłanianie substancji odżywczych do krwi, przez to zapobiega nagłym wahaniom w poziomie glukozy. Osoby, które spożywaja duże ilości produktów z pełnego ziarna zbóż, bogatych w błonnik, niz mniej narażone na cukrzycę typu II, niż osoby, które jadły ich najmniej. Dieta bogata w magnez , może obniżać ryzyko cukrzycy o 23 proc., w porównaniu do diety ubogiej w magnez. Mamy cztery typy cukrzycy. Cukrzyca typu I, insulinozależna, zwana również młodzieńczą jest leczona od początku rozpoznania do końca życia insuliną, bo po prostu trzustka nie produkuje insuliny. Cukrzyca typu II, osób dorosłych, występuje po 45. roku życia. Charakteryzuje się zbyt małą ilością wydzielanej insuliny przez trzustkę lub nieprawidłowym działaniem insuliny na tkanki. Mówimy o insulinooporności. U osób chorujących na ten typ cukrzycy bardzo często występuje otyłość, zaburzenia gospodarki lipidowej, nadciśnienie, a z wywiadu rodzinnego wiemy, że ktoś chorował na cukrzycę.
Cukrzyca wchodzi w skład zespołu chorób metabolicznych, do których należy miażdżyca, cukrzyca, podagra i nadwaga.
U tych osób nadciśnienie tętnicze jest drugim w kolejności - po nadmiarze cholesterolu i lipidów we krwi - czynnikiem, który przyczynia się do rozwoju zmian chorobowych w małych i dużych naczyniach tętniczych. W konsekwencji sprzyja to:
PROFILAKTYKA NADCIŚNIENIA W CUKRZYCY
Ważną rolę odgrywa dieta i racjonalny, prozdrowotny styl życia.
Należy zwrocić uwagę na ilość spożywanych tłuszczów, zwłaszcza zwierzęcych, picie alkoholu, palenie papierosów itp. Dobra profilaktyka oznacza konieczność eliminacji słonych potraw, surowych ograniczeń w piciu alkoholu, zalecana jest rezygnacja z palenia papierosów. Korzystny jest zdrowy styl życia - zażywanie ruchu i wysiłku fizycznego, (spacery, pływanie itp.)
W profilaktyce nadciśnienia w cukrzycy ważne są następujące działania:
1. redukcja nadmiernej masy ciała, a więc otyłości lub nadwagi;
2. zmniejszenie dziennego spożycia soli kuchennej poniżej 5,0 g, to znaczy wystrzeganie się produktów o większej zawartości soli, niedosalanie potraw (dla smaku można stosować środki solozastępcze.); 3. zadbanie o spożywanie odpowiadające normom ilości wapnia (100–150 mg na dobę); 4. zwiększenie spożywania jarzyn i owoców; bardzo dobrym źródłem paliwa są ziemniaki; 5. zwiększenie spożycia wielonienasyconych kwasów tłuszczowych (oleje roślinne); 6. zwiększenie spożycia włókna pokarmowego – ciemny chleb, jarzyny.
Na koniec uwaga - ciśnienie tętnicze podlega regulacji przez wiele mechanizmów fizjologicznych
– psychicznych i emocjonalnych (stres), nerwowych (odruchy), hormonalnych (np. katecholaminy) oraz metabolicznych (np. kwasica).Głównym narządem, który koordynuje te wszystkie funkcje regulacyjne, są nerki, kontrolujące wydalanie sodu i wody z organizmu. Stały nadmiar soli grozi przeciążeniem pracy nerek i zatrzymaniem nadmiaru soli w organizmie(i wody, którą sód wiąże), co sprzyja nadciśnieniu tętniczemu.
Proponujemy ograniczyć produkty o dużej zawartości sodu:
· sól stołowa i wszystkie produkty, które zawierają te związki;
· boczek wędzony, szynka, kiełbasy, konserwy mięsne; · ryby wędzone, konserwy rybne; · sery, szczególnie niektóre bardzo słone gatunki sera żółtego (rokpol, camambert, cheddar, itp.) · konserwowane przetwory jarzynowe solone orzeszki prażone, sosy myśliwskie, tatarskie itp, ketchup; · słone pieczywo, np. słone paluszki, · płatki ziemniaczane, smażone (chipsy).
chorobom układu krążenia
Szczególnym zagrożeniem są choroby naczyń obwodowych, choroba wieńcowa, zawał serca i udar mózgu. Nadciśnienie zwiększa ryzyko przerostu lewej komory i zastoinowej niewydolności serca. Na postęp choroby wpływa wcześniejsze istnienie klinicznych (zaawansowanych) objawów chorób układu krążenia i uszkodzeń ważnych organów (serca, nerek, oczu), np. przebytego już zawału serca, rewaskularyzacji naczyń wieńcowych, przebytego udaru mózgu oraz nefropatia i retinopatia.
W chorobach naczyń mózgowych
- nadciśnienie znamiennie zwiększa ryzyko i występowanie udarów mózgu u chorych na cukrzycę.
W chorobach nerek
- nadciśnienie przyśpiesza postęp nefropatii cukrzycowej tj niewydolności nerek, spowodowanej patologicznymi zmianami naczyń włosowatych (mikroangiopatią). Występuje ona najczęściej u osób chorujących na cukrzycę wiele lat i źle leczonych, mających długi czas duże stężenie glukozy we krwi i w moczu oraz podwyższone wartości hemoglobiny glikowanej. Zapobieganie nefropatii to przede wszystkim dobre wyrównanie cukrzycy ( wartości cukru zbliżone do normy) oraz utrzymanie ciśnienie tętniczego poniżej 130/85 mm Hg.
Nowy sposób leczenia cukrzycySygnały nerwowe przekazywane po spożyciu posiłku do receptorów na powierzchni komórek beta w trzustce, odgrywają kluczową rolę w kontroli poziomu cukru we krwi. Cukrzyca typu 2 (dawniej nazywana insulinoniezależną) - to najczęstsza postać cukrzycy. Cukrzyca jest chorobą przewlekłą, pojawia się w wyniku zaburzenia mechanizmu przemiany glukozy w energię. Katalizatorem tych przekształceń jest wytwarzana przez komórki beta trzustki insulina. Jeżeli ilość tego hormonu jest zbyt mała w stosunku do zapotrzebowania organizmu lub gdy obecna insulina działa nieefektywnie, dochodzi do hiperglikemii, czyli wzrostu stężenia glukozy w surowicy krwi i rozwoju choroby. W przypadku cukrzycy typu 2 glukoza nie indukuje wydzielania insuliny przez komórki beta wysepek Langerhansa (znajdujących się na powierzchni trzustki). Wydzielanie insuliny pod wpływem podwyższonego poziomu glukozy jest regulowane przez kilkanaście neurotransmiterów - substancji chemicznych, za pomocą których sygnał nerwowy przekazywany jest z jednej komórki do drugiej. Naukowcy wykazali, że spożycie pokarmu powoduje pobudzenie impulsu w przywspółczulnym układzie nerwowym (część układu nerwowego, odpowiedzialna za odpoczynek organizmu i poprawę trawienia). Pod wpływem tego impulsu nerwowego następuje uwolnienie neurotransmitera - acetylocholiny i pobudzenie tzw. receptorów M3 na powierzchni komórek beta, co prowadzi do stymulacji wydzielania insuliny. Badacze z National Institute of Diabetes and Digestive and Kindney Diseases, pod kierownictwem Juergena Wessa do swoich doświadczeń użyli dwóch grup specjalnie zaprojektowanych genetycznie myszy. Myszy pozbawione receptorów M3 na powierzchni komórek beta wykazywały objawy charakterystyczne dla cukrzycy: osłabioną tolerancję na glukozę i obniżenie wydzielania insuliny. Natomiast u myszy charakteryzujących się większą ilością receptorów M3, stwierdzono wzrost tolerancji na glukozę i wydzielanie insuliny, ponadto u tych zwierząt nie zauważono rozwoju choroby, nawet gdy stosowano bogatą w tłuszcze dietę. "Wyniki te sugerują, że leki zwiększające aktywność receptorów M3 na powierzchni komórek beta mogą mieć znaczenie terapeutyczne. Zwiększenie ilości tych receptorów oraz wzmocnienie przekazywania sygnału nerwowego w komórkach beta poprzez modyfikację receptorów M3 wydaje się być możliwe. Istnieje jednak pewna przeszkoda: receptory tego samego typu znajdują się także na powierzchni komórek innych organów. Stosowanie leków działających na wszystkie receptory M3 mogłoby więc powodować skutki uboczne, np. kurczenie się mięśni gładkich" - komentuje Wess. Badania udowodniły kluczową rolę receptorów M3 komórek beta w wydzielaniu insuliny i utrzymywaniu odpowiedniego poziomu glukozy we krwi. Wykazano również, że regulacja poziomu glukozy przez przywspółczulny układ nerwowy nie jest krótkotrwała, jego wpływ na trzustkę jest utrzymywany długo po spożyciu posiłku. Grupa japońskich naukowców udowodniła korzystny wpływ kofeiny na wartości cukru we krwi myszy laboratoryjnych, które chorowały na zwierzęcy odpowiednik cukrzycy typu II Niski poziom cukru może prowadzić do rozwoju ślepoty Cukrzyca typu 2 – rozwija się zwykle w wieku dojrzałym. Charakteryzuje się zmniejszoną wrażliwością komórek organizmu na insulinę: organizm wytwarza wprawdzie coraz większe ilości insuliny, są one jednak dla niego niewystarczające. W późniejszym okresie choroby dochodzi do wyczerpania zapasów insuliny. Stanowi 95% wszystkich przypadków cukrzycy. Średnica naczyń dotkniętych powikłaniami cukrzycy systematycznie zmniejsza się. Musi to pogarszać przepływ krwi i dopływ tlenu do tkanek. Upośledza to przemianę materii jeszcze bardziej a konsekwencjami tego są: osłabienie mięśni łuku stopy, zaburzenie statyki stopy oraz osłabienie wzrostu kości, odnowy naskórka i paznokci. Miejscowe obrzęki tkanek jako następstwo zmienionego przepływu krwi niszczą dodatkowo stopy. Zespół stopy cukrzycowej rozwija się latami przy źle kontrolowanym poziomie cukru we krwi, często jako następstwo złej diety co przy braku ruchu i znanych już czynnikach ryzyka oraz złej pielęgnacji stóp prowadzi do nieodwracalnych uszkodzeń. Niebezpieczeństwo lokalnego, całkowitego zamknięcia naczynia z obumarciem poszczególnych palców - martwica jest u cukrzyków około 50 razy wyższe niż u zdrowych osób. Z tego też powodu u co dziesiątego pacjenta trzeba dokonać amputacji palców, stopy lub nawet całej kończyny. Leki w terapii cukrzycy typu 2 podawane są w formie doustnej i należą do nich pochodne sulfonylomocznika, pochodne biguanidu oraz inhibitory alfa-glukozydazy. Leczenie cukrzycy typu 2 można rozpocząć od pochodnych sulfonylomocznika u osób bez nadwagi i bez zaburzeń metabolicznych. Osoby nie spełniające tych kryteriów powinny być leczone od samego początku pochodnymi biguanidu i inhibitorami alfa-glukozydazy. Przyczyny rozwoju cukrzycy
Niezależnie od typu cukrzycy, w przypadku braku leczenia dochodzi do okresowych zwyżek poziomu cukru we krwi. Im dłużej utrzymuje się taki stan, tym szybciej rozwijają się groźne powikłania. Podjęcie właściwego leczenia odsuwa wystąpienie powikłań w czasie, ale nie jest w stanie im całkowicie zapobiec. prawidłowe stężenie glukozy we krwi na czczo wynosi 60 – 100 mg%, zaś 2 godziny po posiłku nie więcej niż 140 mg%. Uszkodzenie nerwów (neuropatia) w cukrzycy Uszkodzenie nerwów obejmuje przede wszystkim włókna czuciowe i autonomiczne. Spadek wrażliwości na bodźce sprzyja niegojącym się i nieodczuwalnym uszkodzeniom skóry, np. skaleczeniom, które mogą okazać się wrotami infekcji. Neuropatia autonomiczna upośledza pracę układu krążenia (omdlenia, hipotonia ortostatyczna), przewodu pokarmowego, a także układu moczowo-płciowego. Nie od dziś wiadomo, że cukrzycy mają znacznie zwiększone ryzyko rozwoju chorób serca, zwłaszcza choroby niedokrwiennej. Blaszki miażdżycowe rozwijają się u nich szybciej i w młodszym wieku. Przebieg często jest niemy klinicznie, nie ma więc typowego, dla niedokrwienia serca, bólu. Współistniejące nadciśnienie tętnicze i otyłość pogarszają rokowanie. W genezie cukrzycy typu 2 biorą udział uszkodzone geny, m.in. odpowiedzialne za produkcję insuliny, geny receptorów insulinowych, geny białek odpowiedzialnych za wydzielanie substancji i hormonów przez tkankę tłuszczową i inne.http://www.pfm.pl/u235/navi/199030 Chorób o znaczeniu ogólnoustrojowym takich jak cukrzyca i mukowiscydoza nie zalicza się do chorób tego narządu jak trzustka Trzustka jest ważnym organem wydzielającym enzymy trawienne (trawią tłuszcze i węglowodany) i produkującym hormon (insulinę) ułatwiający przemianę składników pokarmowych. Osoby narażone na podrażnienia trzustki to chorzy na kamicę nerkową, nadużywający alkoholu. Trzustka nie lubi również tłustych i ciężkostrawnych potraw. Aby uniknąć chorób związanych z trzustką należy dbać o dietę i wyeliminować z niej nadmiar tłuszczów. Nie sięgać po używki, gdyż alkohol jest główną przyczyną ostrego zapalenia trzustki. Trzustka spełnia rolę gruczołu trawiennego oraz gruczołu wewnątrz - wydzielniczego. Choroby trzustki wymagają leczenia gdyż mogą prowadzić do ciężkich powikłań stanowiących zagrożenie dla życia.
|
|
Trzustka jest gruczołem wewnątrz- oraz zewnątrzwydzielniczym, który mieści się w górnej części jamy brzusznej w tzw. zaotrzewnej. Długość tego narządu wynosi około 20cm natomiast wysokość ok. 5cm. Możemy ją podzielić na trzy części – głowę trzon i ogon. Ma ona budowę pęcherzykowatą, owe pęcherzyki pełnią bardzo ważną rolę, ponieważ zawierają komórki wydzielnicze, które produkują bardzo istotne w funkcjonowaniu całego organizmu substancje. Owe pęcherzyki (gronka trzustkowe) wytwarzają sok trzustkowy, który specjalnym przewodem trafia do światła dwunastnicy. Zawiera on enzymy trawienne ( amylazę – trawienie cukrów, trypsynę – rozkładanie białek i lipazę – trawienie tłuszczów) oraz wodorowęglany zapewniające zasadowy charakter wydzieliny. Za produkcję substancji wydzielanych do krwi odpowiedzialne są wyspy Langerhansa typu A wydzielające glukagon, B – insulinę, D – somatostatynę, a PP – polipeptyd trzustkowy. Odpowiada ona więc m.in. za układ trawienny, gospodarkę cukrową w organizmie (glukagon, insulina) itd.
