Cisnienie

Nadciśnienie jest ważnym powodem niewydolności serca, ponieważ wymaga od mięśnia sercowego trudu wtłaczania krwi do tętnic, w których panuje wysokie ciśnienie. Stan taki, jeśli utrzymuje się dłużej, powoduje zmęczenie i uszkodzenie tętnic, w tym wieńcowych (choroba niedokrwienna serca, zawał), mózgowych (udary) i kończyn dolnych, a także mięśnia sercowego i nerek.

Niskie wartości ciśnienia tętniczego (skurczowe poniżej 100 mm Hg) mogą być powodem osłabienia i senności.

Nadciśnienie może być wynikiem choroby nerek lub zaburzeń endokrynologicznych, ale w 90% jest tzw. nadciśnieniem pierwotnym. Jego przyczyny powinien ustalić lekarz. Zapobieganie nadciśnieniu pierwotnemu i jego leczenie polegać winno na działaniach powodujących obniżenie ciśnienia do wartości prawidłowych.

Dobrze jest, by ciśnienie tętnicze nie przekraczało 140/90 milimetrów słupa rtęci (czyli 140 mmHg w czasie skurczu serca i 90 mmHg w czasie rozkurczu). Osobom ze zwiększonym ryzykiem choroby sercowo-naczyniowej (np. cukrzykom) zaleca się nawet, by ich ciśnienie nie było większe niż 130/85 mmHg.

Tabela. Wartości prawidłowego i podwyższonego ciśnienia skurczowego i rozkurczowego.

	Ciśnienie (mmHg)
	skurczowe (górne)	rozkurczowe
prawidłowe	<120	<80
nadciśnienie łagodne	120-139	80-89
nadciśnienie umiarkowane	140-159	90-99
wysokie nadciśnienie	≥160	≥100

Osoby, które wiedzą, że maja nadciśnienie, zwykle kupują sobie aparat (sfigmomanometr) do pomiarów automatycznych i mierzą sobie ciśnienie same. Dobry aparat, to taki, który zakłada się na ramię, a nie na nadgarstek. Mankiet należy zakładać tak, by znajdujący się na nim zielony pasek lub strzałka były położone nad tętnicą (jedna trzecia przyśrodkowa ramienia nad zgięciem łokciowym). Pomiaru należy dokonywać w pozycji siedzącej, z plecami opartymi o oparcie krzesła i spoczywającymi na podłodze stopami. Ręką, na której mierzy się ciśnienie, powinna leżeć swobodnie na wysokości serca.

Często pierwszy pomiar ciśnienia jest wyższy niż dokonany powtórnie po kilku minutach. Podobnie ciśnienie mierzone w gabinecie lekarza może być chwilowo podwyższone ze względów emocjonalnych. Dlatego bardziej miarodajny jest drugi pomiar. Jeśli ciśnienie, na ogół prawidłowe, wyjątkowo podniesie się ponad normę i wkrótce znowu stanie się prawidłowe, to nie należy z takiego incydentu wyciągać pesymistycznych wniosków.

Niewielkie, łagodne nadciśnienie daje się często opanować poprzez ograniczenie nadmiernego spożywania kalorii (schudnięcie), zwiększenie aktywności fizycznej (choćby dłuższe spacery), ograniczenie spożycia soli (choćby niedosalanie potraw na stole), rzucenie palenia papierosów czy nienadużywanie alkoholu.

Często jednak nie obywa się bez leków. Zwykle lekarz zaczyna terapię od podania leku łagodnie moczopędnego: hydrochlorotiazydu lub indapamidu. Czasem, jeśli pacjent ma obrzęki lub inne objawy niewydolności krążenia, lekarz zleca furosemid – lek silnie moczopędny, aczkolwiek o mniejszym działaniu przeciwnadciśnieniowym. Leki moczopędne lepiej przyjmować rano, lub przynajmniej przed południem, by uniknąć uciążliwego biegania do toalety w nocy.

Bardzo często w leczeniu nadciśnienia stosuje się tzw. beta-blokery. Blokują one znajdujące się w układzie sercowo-naczyniowym receptory, których pobudzenie podnosi ciśnienie. Nazwy beta-blokerów mają końcówkę „-olol” (np. acebutolol, atenolol, betaksolol, bisoprolol, propranolol, sotalol, i in.). Niektóre leki z tej grupy różnią się nieco od pozostałych, np. pewne beta-blokery są pozbawione, charakterystycznej dla innych, niepożądanej właściwości kurczenia oskrzeli i powodowania duszności. Inne wykazują szczególne działania przeciwarytmiczne. Lekarz zapewne zaleci lek najstosowniejszy. Czasem o wyborze jednego spośród kilku beta-blokerów o podobnych właściwościach decydują względy ekonomiczne.

Następną, bardzo ważną grupą, są tzw. leki przeciwangiotensynowe (inaczej – inhibitory ACE). Łatwo je rozpoznać, gdyż ich nazwy międzynarodowe, generyczne, mają końcówkę „-pryl”(np. kaptopryl, enalapryl, peryndopryl, ramipryl, benazepryl, trandolapryl, i in.). Inhibitory ACE obniżają one ciśnienie, uniemożliwiając powstawanie substancji je podnoszącej – angiotensyny II. Są bardzo skuteczne. Oprócz obniżania ciśnienia, leki przeciwangiotensynowe poprawiają wydolność krążenia, wywierają korzystne działanie na naczynia krwionośne i zapobiegają cukrzycowemu uszkodzeniu nerek. Wszystkie leki z tej grupy mają bardzo podobne działanie. Główna różnica to szybkość działania i długość jego trwania. Jedne beta-blokery działają prawie natychmiast, ale raczej krótko (kaptopryl), inne mają dłuższe działanie i dlatego można je stosować rzadziej, nawet raz na dobę. Prawie jedynym, rzadkim działaniem niepożądanym beta-blokerów jest kaszel lub obrzęki naczynioruchowe w skórze i błonach śluzowych. Tych dwu ostatnio wymienionych wad nie mają bardzo podobnie działające leki, których nazwy generyczne kończą się na „-sartan”. Są one jednak nieco mniej skuteczne, zwłaszcza w leczeniu niewydolności krążenia. Zwykle są też znacznie droższe.

W leczeniu nadciśnienia często stosuje się również blokery kanału wapniowego, Ca-blokery. Leki z tej grupy, używane w leczeniu nadciśnienia, mają nazwy kończące się na „-dipina”. Z wprowadzeniem do lecznictwa pierwszego Ca-blokera, nifedipiny, wiązano początkowo znaczne nadzieje. Z czasem stwierdzono jednak jego szkodliwe działanie w przypadku dłuższego stosowania. Z tego względu obecnie nifendypina jest stosowana doraźnie do obniżania wysokiego nadciśnienia. Nowsze blokery kanału wapniowego są bezpieczniejsze, nawet przy dłuższym stosowaniu. Najpowszechniej używane to amlodipina i nitrendypina. Są to dobre, skuteczne leki. Czasem (rzadko) powodują obrzęki podudzi).

Leki przeciw nadciśnieniu, działające za pośrednictwem centralnego układu nerwowego, to metyldopa (Dopegyt – obecnie rzadko stosowany), klonidyna i moksonidyna . Nie stosuje się ich często. Klonidyna ma pewne działanie narkotyczne.

Nie należy śpieszyć się ze zmianą rodzaju leku ani jego dawki. Nie trzeba niecierpliwić się brakiem spadku ciśnienia ani niedostatecznie szybkim jego obniżaniem. Decyzja o zmianie schematu terapeutycznego może być podjęta dopiero po co najmniej tygodniowym stosowaniu zaleconych leków.

Czasem pacjenci bez porozumienia się z lekarzem dokonują istotnych zmian ustalonego sposobu leczenia. Niekiedy polega to na zaprzestaniu stosowania jednego lub nawet wszystkich leków przeciwko nadciśnieniu, gdy tylko ciśnienie spadło do wartości prawidłowych. Nie należy jednak zapominać, że to właśnie prawidłowe ciśnienie jest celem terapii. Zaprzestanie leczenia po osiągnięciu normy ciśnieniowej można by porównać do złożenia parasola w czasie deszczu. Wszak pod parasolem deszcz nie pada.

Należy jednak zapytać lekarza, jakich doraźnych zmian można bezpiecznie dokonać samodzielnie w sytuacji, gdy:
- ciśnienie skurczowe wzrosło do ponad 200 mmHg, a (zwłaszcza) gdy ciśnienie rozkurczowe przekroczyło 120 mmHg;
- ciśnienie skurczowe spadło do 100 mmHg lub mniej.

Na koniec należy jeszcze raz podkreślić, że nadciśnieniu można zapobiegać lub zmniejszać jego nasilenie przez prowadzenie zdrowego trybu życia, a w szczególności poprzez:
- zaprzestanie palenia papierosów,
- wprowadzenie ograniczeń dietetycznych, zapobiegających otyłości lub ją zmniejszających (ograniczenie spożycia tłuszczów, słodyczy, pieczywa, klusek, kaszy, nadmiaru ziemników, powstrzymanie się od dojadania między obiadem a kolacją), spożywanie owoców i warzyw, picie znacznej ilości niesłodkich płynów,
- ograniczenie spożycia alkoholu,
- zwiększenie aktywności fizycznej,
- dążenie do bezstresowych warunków życia.

odczyn zapalny w ścianach tętnic jest wczesnym objawem chorób układu krążenia.
Układ krążenia, krwionośny

Układ krążenia (krwionośny) zbudowany jest z zamkniętego systemu naczyń krwionośnych, które pod wpływem rytmicznych impulsów serca transportują nieustannie przez organizm krew. Krew jest nośnikiem substancji odżywczych, niezbędnych do podtrzymywania czynności życiowych, oraz spełnia funkcję oczyszczającą organizm ze szkodliwych produktów przemiany materii. Bez przerwy krąży od narządów odżywiających (układ oddechowy, pokarmowy) do tkanek ustroju i narządów wydalniczych (nerki, skóra).
Układ krwionośny zbudowany jest z serca i naczyń krwionośnych - tętnic, żył i naczyń włosowatych.

Drożność tętnic wieńcowych ocenia się wykonując koronarografię. Zabieg ten pozwala na ewentualne jednoczasowe udrożnienie tętnicy przy pomocy balonoplastyki lub stentu. W przypadku znacznego lub całkowitego zamknięcie pewnego odcinka tętnicy wieńcowej można wykonać operację by-pass.

UDARY

są dwa rodzaje udarów - udary krwotoczne, czyli wylewy
gdzie dochodzi do przerwania naczynia i rozlanie się krwi do mózgu, oraz udary
niedokrwienne, gdy w wyniku zwężenia się naczynia i np. zatkania go (jak w
miażdżycy) krew do określonych części mózgu nie dochodzi. Oba rodzaje skutkują
niedotlenieniem części mózgu i, w konsekwencji obumarciem tkanek.

CIEKAWE
Kobieta ktora ma wysokie cisnienie i ma migreny ma wieksze ryzyko wylewu
niz ta ktora ma tylko migreny, lub tylko wysokie cisnienie.

. u migrenikow
dochodzi do zwezenia a potem rozszerzenia naczyn i zdarzaja sie przy
tym mini wylewy najczesciej niedokrwienne. potem ranki sie goja,
chory nawet nie zauwaza ze cos takiego mogl miec a zmiany moga wyjsc
na przeswietleniu. rzeczywscie one juz migren nie powoduja.
ale niekoniecznie plamki sa od tego.

opadnieta lewa czesc kocika ust? (porazenie Bella)
Niektórzy badacze uważają, że jego przyczyną jest zakażenie wirusowe. Chorzy trafiają do lekarza, który musi wykluczyć inne choroby, np. udar czy guzy mózgu. W większości przypadków objawy ustępują w ciągu miesiąca, choć gdy nerw jest mocno uszkodzony, może się to przedłużyć. Zdrowienie następuje nawet bez leczenia. Niektórzy specjaliści próbują zmniejszyć zapalenie wokół nerwu za pomocą steroidów, niekiedy wskazane są leki przeciwwirusowe.
Zawsze konieczny jest masaż mięśni twarzy, aby zapobiec przykurczom.

Lekarze radzą z umiarem korzystać z klimatyzacji, bo temperaturowy szok grozi porażeniem nerwu twarzy
W klimatyzacji czai się więcej niebezpieczeństw. – W niewymienialnych długo filtrach gromadzą się bakterie, które mogą wywołać zakażenia typu grzybiczego. Atakują one drogi oddechowe i prowadzą na przykład do zapalenia gardła

Objawy zatoru płucnego.

Objawami zatoru płucnego są:

utrudnione oddychanie,
krótki oddech,
przyspieszony oddech,
bóle związane z oddychaniem,
kaszel,
kaszel z krwią spowodowany krwawieniem płucnym,
zapaść,
szok.

Serce

Serce (cor) to motor układu krążenia - jest narządem mięśniowym wielkości zaciśniętej pięści. Mieści się we wnętrzu klatki piersiowej (2/3 po lewej stronie) między dwoma płucami i ma kształt nieregularnego stożka, ułożonego w pozycji skośnej, pochylonej. Jego podstawa jest zwrócona w górę i na prawo a koniuszkiem skierowana w dół na lewo. Serce otacza błoniasty worek zwany osierdziem. W jamie serca człowieka wyróżnić można dwa przedsionki i dwie komory. Przegroda serca dzieli je na dwie części: tętniczą - obejmującą lewy przedsionek i lewą komorę i żylną - obejmuje prawy przedsionek i prawą komorę. Przedsionki i komory kurczą się i rozkurczają na przemian - równocześnie ze skurczem przedsionków rozkurczają się komory i odwrotnie. Krew wyrzucana skurczami serca przechodzi do tętnic. Coraz dalej od serca wraz z kolejnym rozgałęzieniem, tętnice stają się cieńsze aż wreszcie przechodzą w drobne naczynia włosowate doprowadzające krew do komórek ciała. Naczynia te umożliwiają również wymianę substancji odżywczych i tlenu pomiędzy krwią a płynami tkankowymi. Od naczyń włosowatych zaczyna się układ żył zbierających krew z tkanek ciała i prowadzących ją do serca. Praca serca w czasie jednej minuty obejmuje przetoczenie około 6 litrów krwi.

Serce:
1. Prawy przedsionek
2. Lewy przedsionek
3. Żyła główna górna
4. Łuk aorty
5. Lewa tętnica płucna
6. Żyła płucna dolna
7. Zastawka mitralna
8. Zastawka aortalna
9. Komora lewa
10. Komora prawa
11. Żyła główna dolna
12. Zastawka trójdzielna
13. Zastawka pnia płucnego

Jedną z metod diagnostycznych jest USG naczyń krwionośnych z wykorzystaniem metody Dopplera.Nieinwazyjne badanie, które pozwoli ocenić ewentualne zmiany w tętnicach..

Naczynia krwionośne

Tętnice. Największą, główną tętnicą organizmu jest aorta. Zaopatruje ona cały organizm w krew bogatą w tlen. Aorta wychodzi ku górze z lewej komory serca, zagina się i zstępuje w dół. Na poszczególnych poziomach dzieli się ona na tętnice.
Żyły. Naczynia żylne początkowo drobne i bardzo liczne łączą się w coraz to większe żyły, które ostatecznie tworzą dwie żyły główne - górną i dolną. Uchodzą one do prawego przedsionka serca. Żyła główna dolna to największa żyła ustroju.
Naczynia włosowate. Naczynia włosowate, inaczej włośniczki, to najdrobniejsze (niewidzialne gołym okiem) naczynia krwionośne ustroju. Włośniczki swymi rozgałęzieniami tworzą sieć. W sieci włośniczek występują naczynia włosowate tętnicze i żylne. Wyróżnia się typy sieci naczyń włosowatych: zwykła sieć kapilarna w tkankach, sieć dziwna, układ wrotny.

Udar niedokrwienny (na tle zatoru)

W sercu na skutek np. migotania przedsionków tworzą się zakrzepy. Urwane z serca zakrzepy wędrują zgodnie z prądem krwi do mózgu – tam zatykają naczynia, przez które przestaje przepływać krew. Powstaje zawał mózgu, czyli udar.

Krew

Krew jest tkanką płynną o czerwonym kolorze, barwa jej zależy od barwnika krwi - hemoglobiny. Krew przepływa bez przerwy we wnętrzu układu krążenia, dostarczając do wszystkich komórek ciała tlen, składniki odżywcze i inne elementy potrzebne komórką do metabolizmu. Jednocześnie krew transportuje dwutlenek węgla. W organizmie znajduje się zgromadzona krew (w wątrobie i śledzionie), która normalnie nie krąży. Włączana jest ona do krążenia tylko w przypadkach konieczności uzupełnienia utraconej przez organizm krążącej krwi.
Odczyn krwi na ogół stały, jest lekko zasadowy.

Komórki krwi

W osoczu znajdują się różnego rodzaju ciałka, spośród których każda spełnia określoną funkcję:

krwinki czerwone - erytrocyty - transportują tlen z płuc do komórek i dwutlenek węgla, pochodzący z metabolizmu komórek, w odwrotnym kierunku;
krwinki białe - leukocyty - mają zdolności żerne i poruszania się. Różne rodzaje tworzą część układu odpornościowego i chronią organizm przed infekcjami;
płytki krwi - trombocyty - są to kuleczki tłuszczów, lipidów lub cząsteczki barwnika, poruszające się biernie wraz z krążącą krwią. Uczestniczą w procesie krzepnięcia krwi, zapobiegając krwotokom.

Arterioskleroza - Miażdżyca to choroba, w której dochodzi do zmian zapalnych i odkładania się złogów w obrębie ścian naczyń krwionośnych. W rezultacie staja się one grubsze i mniej elastyczne, łatwiej także powstają zakrzepy. Choć przyczyny miażdżycy nie zostały jeszcze całkowicie poznane, dużą rolę wydaje się odgrywać układ odpornościowy, w tym właśnie odkryte przez naukowców

Karolinska Institutet oraz uniwersytetu w Lund przeciwciała anty-PC, skierowane przeciw cząsteczkom LDL, przenoszącym "zły" cholesterol. Niski poziom specyficznych przeciwciał anty-PC może wskazywać na podwyższone ryzyko chorób układu krążenia, zwłaszcza udaru mózgu u mężczyzn ( w tym przypadku zagrożenie zwiększa się czterokrotnie) . Jednak poziom przeciwciał można by podnieść za pomocą szczepionki- twierdzą naukowcy.

Aby nie dopuscic do choroby miazdzycowej, trzeba jaknawczesniej zastosowac środki obniżające zawartość cholesterolu we krwi

Komórki pozyskiwane z krwi menstruacyjnej mogą być wykorzystane do leczenia zaawansowanej miażdżycy tętnic obwodowych - informuje serwis "EurekAlert". W 2007 roku amerykańscy i kanadyjscy naukowcy odkryli, że obecne we krwi menstruacyjnej komórki zwane "endometrialnymi komórkami regeneracyjnymi" (ERC) potrafią się przekształcić w co najmniej 9 różnych typów tkanek, w tym komórki serca, płuc i wątroby. Eksperymenty przeprowadzone w tym roku, dowiodły, że komórki krwi wstrzyknięte myszom z zaawansowaną miażdżycą usprawniły

przepływ krwi w ich kończynach. Główny autor pracy, dr Michael Murphy, chirurg naczyniowy z Uniwersytetu w Indianie, podkreśla, że największą zaletą odkrycia jest to, że aplikacja komórek nie wymaga specjalistycznego sprzętu. Miażdżyca naczyń krwionośnych kończyn jest w Stanach Zjednoczonych przyczyną 150 tysięcy amputacji kończyn rocznie. Jak dotąd nie wynaleziono skutecznej metody leczenia zaawansowanych stadiów tej choroby

Powstawanie krwi

W sposób nieprzerwany tworzą się nowe elementy krwi. Każdego dnia powstaje miliony krwinek czerwonych, białych i płytek krwi. Proces ten zwany hemopoezą, ma miejsce głównie w szpiku kostnym, począwszy od komórek macierzystych, z których wywodzą się różne komórki krwi.

Od dawna wiadomo, że sen ma ogromne znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania organizmu, a jego niedobór może prowadzić do cukrzycy, nadwagi czy nadciśnienia.

Trwające 5 lat badania, w których wzięło udział 495 osób w wieku od 35 do 47 lat wykazały, że sen w dużej mierze zmniejsza ryzyko zwapnienia tętnic wieńcowych. Złogi wapnia w tętnicach są zwiastunem choroby wieńcowej.

Podawany doustnie inhibitor aP2 powoduje zmniejszenie zmian miażdżycowych w tętnicach, obniża poziom glukozy we krwi

Niedobory serotoniny, związku, który reguluje w mózgu emocje, nastroje i apetyt, mogą podnosić ryzyko wczesnego rozwoju miażdżyc

Jak komentują eksperci, także dieta daje wyniki w leczeniu miazdzycy, choć jej skuteczność nie jest rewelacyjna.

Kosmate "nanorzepy" mają po wprowadzeniu do organizmu naprawiać uszkodzone przez miażdżycę naczynia krwionośne - informuje serwis "BBC News/Health".

Miażdżyca - odkładanie się złogów w naczyniach krwionośnych - jest najbardziej rozpowszechnioną chorobą cywilizacyjną, główną przyczyną zgonów z powodu zawału serca czy udaru mózgu. Obecnie zwężone przez miażdżycę naczynia można oczyszczać, rozszerzając je za pomocą odpowiednich baloników, a następnie pozostawiając w takim miejscu "rusztowania" - stenty. Jednak nie zawsze daje to trwałą poprawę.

Opracowane w Massachusetts Institute of Technology mikroskopijne obiekty selektywnie

łączą się z uszkodzonymi komórkami w naczyniach krwionośnych. Gdy już tam trafią, mogą uwalniać z wnętrza odpowiednie leki - nawet przez kilkanaście dni.

Pokrywające powierzchnię "nanorzepów" białka mają powinowactwo do błony podstawnej - wewnętrznej warstwy naczyń krwionośnych, odsłoniętej wyłącznie w przypadku ich uszkodzenia. W podobny sposób mogłyby działać "nanorzepy" specyficzne dla niektórych nowotworów czy stanów zapalnych.

British Heart Foundation zastrzega, że wdrożenie tej technologii do stosowania u pacjentów potrwa jeszcze kilka lat

leki niszczące limfocyty B stosowane aktualnie w leczeniu chorób zapalnych takich jak reumatoidalne zapalenie stawów, mogą jednocześnie zmniejszać ryzyko rozwoju miażdżycy tętnic.

Chelatacja to nieoperacyjna metoda lecznicza rozpuszczająca

płytki miażdżycowe w naczyniach krwionośnych, eliminująca źródło wolnych rodników w ustroju. Szczególnie korzystnie i skutecznie wpływa na
zdrowie osób z poważnymi komplikacjami krążeniowymi, takimi jak: zawał mięśnia sercowego, przebyty lub zagrażający udar mózgu, bóle niedokrwienne kończyn, powikłania cukrzycy czy choroby zwyrodnieniowe.

Nie są znane wszystkie przyczyny tej przewlekłej choroby, wiadomo jednak, że jej powstaniu sprzyjają m.in. cukrzyca, nadciśnienie, zły sposób odżywiania i stres.

Od dawna wiadomo, że depresja, gniew i inne negatywne emocje mają związek z podwyższonym ryzykiem choroby wieńcowej, w przebiegu której zwężają się naczynia krwionośne dostarczające krew do mięśnia sercowego. Jednak większość dotychczasowych badań koncentrowała się na ryzyku zawału serca oraz nagłej śmierci z przyczyn wieńcowych, stąd trudno było ocenić wpływ depresji czy lęku na wczesne stadia choroby.

większemu nasileniu objawów depresji odpowiadaja wyraźniejsze zmiany miażdżycowe. Na tę zależność nie wpływały inne czynniki w rodzaju stosowanych leków. Jednak związek miedzy depresją a miażdżycą jest widoczny tylko w przypadku "fizycznych" objawów depresji - zmęczenia czy utraty apetytu, a nie smutku, pesymizmu czy innych emocji.

Duże natężenie ruchu drogowego w pobliżu miejsca zamieszkania jest jednym z czynników wpływających na ryzyko zwapnienia tętnic i rozwoju miażdżycy, która prowadzi do zawałów serca i udarów mózgu - wynika z raportu niemieckich lekarzy zamieszczonego na łamach pisma "Circulation". Ryzyko zwapnienia tętnic związane z zamieszkiwaniem w pobliżu ruchliwej ulicy jest prawdopodobnie nieco większe od ryzyka związanego z biernym paleniem - powiedziała we wtorek agencji Reutera dr Barbara Hoffmann z kliniki uniwersyteckiej w Essen. Główna autorka raportu zastrzegła, że osoby narażone na choroby serca powinny jednak zwracać uwagę przede wszystkim na dobrze udokumentowane czynniki ryzyka, jak wysokie ciśnienie krwi, cukrzyca i siedzący tryb życia. "Niemniej miejscy planiści powinni mieć świadomość, że taki związek istnieje i pamiętać o tym przy planowaniu nowych budynków i dróg" - powiedziała. Dotychczasowe badania sugerowały, że zanieczyszczenie powietrza drobnymi cząstkami stałymi może być czynnikiem zwiększającym ryzyko zawału. Aby lepiej zrozumieć tę zależność, badacze z zespołu dr Hoffman zajęli się zwapnieniem naczyń wieńcowych, które może być dokładnym wskaźnikiem diagnostycznym;

pozwala ono przewidzieć m.in., kiedy może dojść do zawału. Mierzy się je z pomocą tomografii komputerowej. Zespół Hoffmann badaniami objął niemal 4,5 tys. osób z trzech wielkich miast w przemysłowym zagłębiu Ruhry. Ekspozycję uczestników badań na zanieczyszczenie pyłami oceniano na podstawie ich adresu zamieszkania, z uwzględnieniem odległości mieszkania od najbliższej dużej drogi. Okazało się, że ryzyko zwapnienia naczyń rosło w zależności od odległości od większego skrzyżowania - im bliżej niego mieszkała osoba badana, tym wyższe było u niej ryzyko miażdżycy naczyń. W porównaniu z ludźmi mieszkającymi co najmniej 200 metrów od ruchliwej drogi, osoby mieszkające od niej w odległości 101-200 metrów wykazywały o 8 proc. wyższy stopień zwapnienia. W przypadku odległości 51-100 metrów ryzyko zwapnienia naczyń było o 34 proc. wyższe, natomiast u mieszkających o 50 metrów od drogi wzrastało do 63 proc. Teraz zespół Hoffmann zamierza kontynuować swoje badania przez kolejne pięć lat, aby przekonać się, czy mieszkanie obok ruchliwych arterii drogowych wpływa również na tempo wapnienia naczyń

Po przebadaniu ponad 150 osób stwierdziliśmy, że zawartość niektórych nukleotydów we krwi chorych na miażdżycę jest wyższa niż u ludzi zdrowych.

W tej sytuacji należałoby znaleźć sposób obniżenia ilości ADP, a ten nukleotyd niszczy właśnie apiraza - wyjaśnia prof. Komoszyński. - Występuje ona nie tylko w komórkach człowieka, ale znajduje się również w ziemniakach, przy czym ta druga degraduje ADP sprawniej. Zamierzamy więc wyizolować gen apirazy z tkanek ziemniaka i metodami biotechnologicznymi przygotować go do regulowania poziomu ADP. Apiraza może się okazać szczególnie pomocna przy ostrych stanach zawałowych

Uklad krwionosny serce , Udary